Je werd van je fiets gereden.
Ja, door Rob. En toen hadden we nog niets samen.

Toevallig?
Ja, toevallig, wat denk je anders. Een versiertruc of zo? Ik heb echt niemand zien aankomen.

En toen?
Toen niets… nou ja, gat in mijn jas dus waar ik heel erg van baalde. Maar het was gewoon helemaal mijn schuld. Ik kwam van links. Ik voelde me zo stom. Zo opgelaten.

Maar niet verliefd?
Nee, ik was niet verliefd, dat kwam daarna. We zijn samen iets gaan drinken voor de schrik. Ik wilde betalen omdat het mijn fout was en hij wilde betalen omdat hij nu eenmaal zo’n soort jongen is. En toen moesten we allebei ineens heel erg lachen. Door de spanning natuurlijk… Ja, misschien komt het allemaal wel door die aanrijding.

Wist je van zijn gokken?
Nee, wist ik niet. Maar hij vertelde het al vrij snel, gelukkig. Ik had wel even zo van ‘slik’. Ook toen hij weer was gaan gokken die keer. Mijn oom was aan de alcohol dus ik weet er wel wat van. Mijn vader zij altijd: ‘We kunnen hem niet redden, dat kan ie alleen zelf.’ Dat weet Rob ook. Nu gaat het goed. We hebben het echt heel leuk. Ach, het is zo’n scheet.